Class 9 Assamese Ch-4 | প্ৰচণ্ড ধুমুহাই প্ৰশ্ন কৰিলে মোক

কবিৰ অন্তৰ মানৱ দৰদী। তেওঁ মানুহৰ প্ৰাপ্য অধিকাৰ সাব্যস্ত কৰি সমাজখন সুন্দৰ আৰু নিকা কৰিবলৈ বিচাৰে। অথচ তাকে কৰিবলৈ তেওঁৰ মনৰ মাজত কিহবাৰ অভাৱ অনুভৱ কৰিছে। সেই অভাৱবোধৰ বাবেই সৃষ্টি হৈছে অনেক প্রশ্নৰ। সেই প্রশ্নৰ উত্তৰ বিচাৰি তেওঁ ধুমুহা, বজ্ৰ আৰু আকাশৰ কাষ চাপি প্ৰাপ্য বিচাৰিছে। উপৰিউক্ত উপাদান আৰু মানুহ যিহেতু প্রকৃতিপ্রদত্ত, গতিকে ধুমুহা, বজ্ৰ আৰু আকাশৰ গুণ মানুহ হিচাপে কবিৰো প্ৰাপ্য। সেয়ে তেওঁ ধুমুহাৰ প্ৰচণ্ড শক্তি তেওঁৰো প্ৰাপ্য বুলি ধুমুহাৰ ওচৰত দাবী কৰিছে। উদাত্ত কণ্ঠেৰে কথা ক’ব নোৱাৰিলে মানুহৰ অন্তৰ আলোড়িত নহয় বাবে বজ্ৰৰ নিনাদেৰে গীত গাই দিগন্ত কঁপাব বিচাৰিছে। সীমাহীন আকাশৰ বিশালতা সকলোৰে বোধগম্য নহয়। আকাশ কোনো বিশেষ ব্যক্তিৰ বাবে নহয়, সকলোৰে বাবে। আকাশে মুক্তভাৱে, উদাৰচিত্তে পৃথিৱীক ধাৰণ কৰি আছে। তেনে আকর্ষণীয় উদাৰতা কবিকো লাগে যাৰ সহায়ত তেওঁ পৃথিৱীৰ সকলো মলিনতা ধুই নিব পাৰে।

বৰ্তমান পৃথিৱীত মানুহৰ সীমাহীন বৰ্বৰতাই মানুহক লজ্জানত কৰিছে। মানৱীয়তা গুণ মানুহৰ মনৰ পৰা লোপ পোৱা বাবে দানৱীয়তাহে প্ৰকাশ হৈছে। কবিয়ে কিন্তু সংকীর্ণতা নাশ কৰি মহাকাশে দিয়া বিশাল উদাৰতা আৰু বজ্ৰৰ উদাত্ত কণ্ঠেৰে দানৱীয় সমাজখনতো সুৰৰ যাদুৰে মানৱীয়তা সিঁচিব বিচাৰে যাৰ দ্বাৰা জীৱন যুঁজত মুমুর্ষু মানৱে পাব জীৱনৰ বিদ্যুৎ অর্থাৎ পোহৰ।